„O stołach i bankietach pańskich" wystawa Muzeum Narodowe w Kielcach

W sobotę odwiedziłam Muzeum Narodowe w Kielcach, którego główną siedzibą jest dawny pałac Biskupów Krakowskich. Moim celem była wystawa „O stołach i bankietach pańskich. Jak ucztowano w dawnych wiekach”, o której przeczytałam gdzieś w Internecie. 

Pomna poprzedniej, niezwykle udanej wizyty w tym Muzeum – pojechałam na wystawę o porcelanie ćmielowskiej - spodziewałam się czegoś niezwykłego. I nie zawiodłam się. Wystawa wspaniała! Zgromadzono eksponaty nie tylko z kieleckiego Muzeum ale również z innych palcówek, m.in. z Łańcuta, Kozłówki, Krasnegostawu, Tarnowa i Warszawy. Dobór znakomity, tym bardziej, że wybrano muzea, które w kulturze materialnej i kulturze stołu niejako się specjalizują. Podobała mi się też aranżacja całości, współczesna ale z wielką klasą. 

Eksponaty dobrze oświetlone, czytelnie ustawione i opisane, choć jak zwykle brakowało mi choćby małej fotografii sygnatury na porcelanie. W końcu to ważna sprawa, kiedy podziwia się XVIII-wieczną Miśnię czy Wiedeń. Ale to taki kolekcjonerski bzik.

Poza porcelaną, zobaczyłam też piękne zbiory dawnego szkła, naczyń kuchennych, sreber i sztućców, a nawet stare książki kucharskie. 

Sympatyczne wrażenie robią wykonane w dużej skali repliki ozdób stołowych: pawi i bażantów – zwróciłam na nie uwagę, bo poluje od dłuższego czasu na takie na starociach.

Wystawie towarzyszą arcyciekawe wykłady, niestety z Rzeszowa do Kielc troszkę daleko i nie mogę sobie pozwolić na cotygodniowe wyjazdy. Wielka szkoda. Może Muzeum zamieści ich treści gdzieś na stronie? Z pewnością byłoby warto.

Zawiodło mnie tylko jedno: sala z moim ukochanym Rosenthalem, który był partnerem wystawy. Choć ozdobiona wesołymi akwarelami Mai Berezowskiej, prezentowała się skromnie. Dwie małe gablotki z malowaną ręcznie porcelaną i mały stolik z ekspozycją Białej Marii. Byłam zawiedziona, bo każdy miłośnik firmy, ma w serwantce więcej elementów tego serwisu. Można było też zaprezentować zestaw Sanssouci, nawiązujący do XVIII-wiecznych serwisów królewskich i korespondujący w wystawą, a tym samym pokazać zwiedzającym, w jaki sposób dziś można stworzyć „stół pański” we własnym domu.

Muszę jeszcze napisać o jednym: wspaniałej i uśmiechniętej obsłudze muzeum, choć „obsługa” to nie koniecznie trafne słowo, to raczej serdecznie witający przybyłych gospodarze pałacu. W każdym razie wszyscy począwszy od pana portiera po panią bileterkę, byli niezwykle uprzejmi, i każdy z odwiedzających mógł rzeczywiście poczuć się mile widzianym gościem nie tylko na „pańskim bankiecie”, ale w całym muzeum. Dziękuje za to przyjęcie!

Moim towarzyszom podróży też dziękuje za obecność i cierpliwość.

W drodze powrotnej do Rzeszowa, zajechaliśmy do pałacu w Kurozwękach. Napiszę o tym następnym razem i już nie tak entuzjastycznie.